مهدی کلهر مشاور محمود احمدی نژاد در گفت وگو با جماران گفت: تاریخ هزاران‌ساله بشر این را نشان می‌دهد که انسان وقتی مظلوم شد و دید حاکمش به او توجه نمی‌کند و کنار سفره ثروتمند و قدرتمند نشسته است، او به فکر یک ظالم دیگر می‌افتد که بتواند در همان مورد به او کمکی بکند؛ یعنی در مقابل یک ظالم، به نوکری ظالم دیگری درمی‌آید.

چکیده آنچه می‌تواند پشتوانه تکیه مردم به حکومت باشد، این است که مردم باور کنند این حکومت اگرچه اهل جود و کرم به معنای بخشش‌های بی‌حساب نیست، اما اهل عدالت است. اگر حکومت نشان دهد که عدالت‌خواه است، مردم روز سختی به در خانه حاکم می‌آیند، نه به در خانه ارباب ظالم. اگر مردم این احساس تکیه‌کردن به عدالت را از حکومت نداشته باشند، قطعاً جای خالی او را با چیز دیگری پر می‌کنند.

به گفته وی، تمام استان‌های شمالی ما که در دو جنگِ منتهی به عهدنامه‌های ننگین گلستان و ترکمانچای از دست رفتند، فقط به این دلیل بود که حکومت‌های مرکزی نگاهی به آن قسمت‌ها نداشتند و فقط مشغول خودشان بودند. دوره سقوط امپراتوری‌های بزرگ ما زمانی است که آنها در مرکز مشغول خودشان هستند و اطراف و اکناف را مدنظر قرار نمی‌دهند. اگر از اطراف دادی بلند شود، گوش شنوایی وجود ندارد. سنگینی گوش حکومت، قطعاً اعتماد مردم، به‌خصوص ضعفا و فقرا را از حکومت سلب می‌کند.

وی افزود: اگر بخواهیم آن تحریم‌ها در ما اثر نکند و آسیب‌ناپذیر باشیم، این اصول بسیار مهم و ساده را باید انجام دهیم. من متأسفانه معتقدم، به خصوص پس از شهادت مرحوم دکتر بهشتی، قوه قضائیه ما بسیار کم‌توجه به بخش فرهنگی، تبلیغاتی و رسانه‌ایِ نمایش مجازات‌ها و «فریاد عدالت‌خواهی» بوده است.

شما ببینید دشمن با ما چه کرد و ما یاد نمی‌گیریم. در مورد آن دخترخانم در سال ۱۴۰۱، با اینکه در آمریکا سالی ۱۰۰ هزار جوان کشته می‌شوند و پلیس می‌گوید وقت رسیدگی ندارد، اما یک مورد اینچنینی، هشت ماه کشور ما را درگیر کرد؛ چون ما بلد نیستیم چگونه وارد عرصه شویم و احساسات مردم را پاسخ دهیم.

همین دو هفته پیش، جوانی در اهواز که پدرش آنجا کسب‌وکاری داشت، خودش را آتش زد و مرد. ما اجرای عدالت در برخورد با متخلف را می‌بینیم، اما عطروطعم و شیرینی عدالت را نمی‌چشیم. قوه قضائیه ما غافل از نقش اساسی رسانه است. تصور می‌کند اگر بگوید چندین هزار میلیارد از فلان مفسد گرفته و به صندوق دولت ریخته، عدالت را اجرا کرده است؛ به‌جای اینکه اول او را رسوا کند.

کلهر گفت: اگر می‌خواهید جامعه متحد داشته باشید، این نکات ظریف را رعایت کنید. حکومت به لحاظ اقتصادی اگر کنار ثروتمند قرار گرفت، خطرناک است. مهم‌ترین ضررش این است که دلِ عموم مردم که متوسط و پایین هستند، از حکومت جدا می‌شود. دومین ضرر این است که حکومتی که کنار ثروتمند قرار گرفت، رویش نمی‌شود از همانی که دیشب خانه‌اش بوده، مالیات بگیرد. من این را به‌عنوان کسی که تخصص و تجربه رسانه‌ای، روان‌شناسی و جامعه‌شناسی دارد، عرض می‌کنم. اگر شما سر سفره کسی غذا خورده باشید، نمی‌توانید او را احضار کنید و بگویید چرا زکاتت را ندادی. حضرت امام هم چند جا دارند که مسئولین نباید با ثروتمندان باشند. اینها نکات بسیار ریز ولی بسیار پراهمیتی است.

وی افزود: تمدن بدون جامعه و جمع به وجود نمی‌آید. در اسلام، نماز جماعت، حج و جمعه را داریم. شهردار ما باید بداند؛ می‌شود شب نان و پنیر خورد، ولی اگر بتوانید صبح یک‌صدای دوست‌داشتنیِ جمعی و یک فضای جمعی درست کنید، ارزش دارد. من این کار را کردم؛ دو ماه و نیم پس از شروع جنگ، ارکست سمفونیک تهران را صبح به میدان ژاله بردیم و سرود «ای ایران ای مرز پرگهر» را که ممنوع شده بود، اجرا کردیم. فیلم آن را حضرت امام دیدند و تأیید کردند. ما این کار را در تالار رودکی ۱۲ روز مجانی برای مردم اجرا کردیم.

کلهر تاکید کرد: الآن موقع جنگ داخلی با خودمان نیست. مردم در سال ۵۷، به خصوص گروه‌های سیاسی، این را می‌فهمیدند. کسانی بودند که واقعاً اسلام را قبول نداشتند، اما حضرت امام می‌گفتند نباید با اینها برخورد کنیم؛ این مقدار کنار هم قرار می‌گیریم و جلو می‌رویم.

به گفته وی، با خصومت، اختلاف و پرچم اختلاف بلند کردن، هیچ چیز مثبتی به وجود نمی‌آید. همه باید کوتاه بیایند. ما دوتایی در یک کشتی و در یک قطار هستیم؛ به ما حمله شده است. فعلاً باید همه چیز را کنار بگذاریم و در مقابل «دشمن مشترک» بایستیم و یقین داشته باشیم که این دفعه، دشمن مشترک ما اندام بزرگی دارد و مغز کوچکی؛ قطعاً شکست خواهد خورد.